Annemin telefonu..

Açtım mesajları. Evet, a’n’n’em birisiyle mevzuşuyordu, üstüne üstük a’y’ıp fotoğraflar, vardı. Görünce e-lim ayağım ti-tredi. Bu fotoğraflar nedendi.Yaptığı yorum hele, okuyunca neye uğramış olduğumı şa-şı-rdım benim gururumu, on-ur-umu, şere-fimi kırdı, ona hiç yakıştıramadım bu durumu. Sabah oldu ba-bam beni aradı. Hal hatır sorduktan sonrasında a’n’n’emide sordu. Ne diyeceğimi bilemedim. Söylesem mi, söylemesem mi ikilem içinde kaldım. Neticeta diyemedim. İşte onları okuduktan ve görmüş oldukten sonra ne yapacağımı bilmiyorum, üstüne üstük hala asılsız söylemeye devam ediyor. Konuşmak ve sormak istedim niçin? Diye Beni sevmesi, benimle iyi geçinmeye çalışması filan gördükçe ne yapacağımı bilemiyorum. Nalet olsun, nasıl çaresiz olduğumu anlatamam. Bana lütfen bir akıl verin, onun bana dokunduğunu hayal ettikçe tiksiniyorum, ne yapacağım bilmiyorum… Düşündüm ne yapsam ne etsem diye, ama bir çıkış yol bulamadım Bu mevzu hakkında bir uzmanın verdiği cevap şöyle; İnsanlar kimi zaman nelerle karşılaşacaklarını bilmedikleri bir yola savunmasızca, bir güvercin ürkekliğini içlerinde taşısalar da, attıkları adımla aslen ne kadar güçlü olduklarının bilincinde bile olmadan girer bazı bekar hanımlar. Ellerini bırakmadıkları, yanlarından ayırmadıkları çocuklarıyla çıkılan bu yolda kuvvet olur çocuklar. Onların sevgisiyle yaşam anlamlanır. Bazıları yalnızlığın zevkini, keyfini çıkara çıkara yalnızlığı yaşasalar da hayat sadece geçmez bunu ihmal etmeyin. Güçlü bir omuza yaslanmak, ben buradayım diyen bir eli tutma ihtiyacı da duyulur. Kaynak:istanlikCom