Görücü usulü evlendim ama eşimi

Mutfağa gidip çamaşır makinesinin beraberinde durduk. Yılmaz Abi makineyi dikkatlice inceledi, fişi denetim etti, sonra kapağını açıp amacıylae baktı. “Sanırım elektrikle alakalı bir mesele var,” dedi ve makinenin arkasındaki kabloları denetim etmeye başladı. Bu arada ben de endişeyle onu izliyordum.

Bir vakit uğraştıktan sonra Yılmaz Abi, “Bu kablo gevşemiş. Onu sıkıca yerine takarsam çalışması gerekir,” dedi ve kabloyu düzeltti. Makineyi yine fişe takıp çalıştırmayı denedi ve makina aniden çalışmaya başladı. İçimi bir rahatlama duygusu kapladı.

“Yılmaz Abi, aslında harikasınız! Çok teşekkür ederim,” dedim sevinçle.

Yılmaz Abi hafifçe gülümseyerek, “Önemli değil Hanzade, bu tür ufak şeyler beni her vakit mutlu eder. Eğer diğer bir mesele olursa, çekinmeden bana gel,” dedi.

Kendisine bir fincan kahve ikram etmek istedim ve kabul etti. Beraber oturup kahvemizi içerken biraz sohbet ettik. Yılmaz Abi’nin yardımı vasıtası ile çamaşır makinemin bozukluğu çözülmüştü ve ben de kendimi daha rahat hissettim.

O günün akşamı, Yılmaz Abi’nin yardımı ve sıcak sohbeti vasıtası ile hem bozukluğumu çözmüş hem de yalnızlığıma bir nebze olsun iyi gelen bir dostluk yaşamış oldum. Kendi kendime, bu tür iyi komşulara sahip olduğum amacıyla ne kadar talihli olduğumu düşündüm. Bundan sonra da, bir mesele yaşadığımda Yılmaz Abi’ye güvenebileceğimi biliyordum. Bu düşünce, yalnız yaşamanın getirdiği zorlukları biraz olsun hafifletiyordu.

Yılmaz Abi, o gün hayatıma ufak bir dokunuş yaptı ve ben de ona her vakit minnettar kalacağım. Yardımıyla yalnızca çamaşır makinem değil, ruhum da onarım edilmiş gibiydi. O akşam, çamaşırlarımı yıkarken içimde bir huzur vardı. Hayatın ufak ama kıymetli anlarından birini daha yaşadığım amacıyla mutluydum.